Die keer dat ik pinholefoto's ging maken

08:04 Senna 2 Comments

Het verhaal van hoe mijn eerste project met analoge fotografie de mist in ging. 

Al een hele tijd leek het mij erg tof om eens analoge fotografie te proberen. Toegegeven: ik ben enorm dankbaar voor het digitale tijdperk! Zo veel foto's maken als je wilt en direct het resultaat zien, het is toch wel heel praktisch. Bij analoge fotografie moet je juist veel tijd nemen om een foto te maken en te ontwikkelen en dat spreekt mij ook wel weer aan. 

De enige keer dat ik analoog foto's had gemaakt was heel veel jaar geleden met zo'n wegwerpcameraatje. Dat cameraatje verdween en werd pas jaren later terug gevonden in een koffer, toen de foto's ontwikkeld werden was er vrij weinig meer van de foto's te zien. 

Deze keer ging het helaas niet veel beter, zoals je aan de bovenstaande foto wel kunt zien. Vol enthousiasme begon ik met het knutselen van mijn eigen pinhole-camera.  Het idee is eigenlijk heel simpel: van karton maak je een behuizing, vervolgens maak je een kader en een minuscuul gaatje waar het licht door valt. Je doet een vol filmrolletje aan de ene kant en een leeg rolletje aan de andere kant. Wanneer je draait verplaatst de film zich en met de sluiter (een kartonnetje voor het gaatje) kan je de belichtingsduur bepalen. In werkelijkheid is het iets ingewikkelder en ben je al snel een paar uur bezig. 

Terug in Nederland gingen we onder leiding van een ervaren fotograaf onze films ontwikkelen. De Donkere Kamer doet zijn naam eer aan: terwijl je geen hand voor ogen zag moest je je filmrolletje om een spiraal wikkelen en in een filmtank doen. Vervolgens (met het licht aan) moesten verschillende chemicaliën hun werk doen. Hierbij moest je vooral veel wachten en af en toe schudden. 

Helaas, na lang wachten bleek dat er helemaal niks op mijn filmrolletje stond. We staan nog steeds een beetje voor een raadsel hoe dit kan, omdat de volledig doorzichtige film aangeeft dat er helemaal geen licht op is gevallen.